Absolutivum

Absolutivum, w liczbie mnogiej absolutiva – nieodmienny imiesłów przysłówkowy występujący w klasycznych językach indoirańskich, w tym w sanskrycie, w języku awestyjskim i w języku staroperskim. Nazwa nawiązuje do pojęcia konstrukcja absolutna (np. ablativus absolutus w łacinie). Ma ona w zamierzeniu podkreślić pozorną niezależność zdań z absolutivum od zdań nadrzędnych.

Niezwiązanym terminem jest absolutyw (absolutivus) – przypadek gramatyczny występujący w językach ergatywno-absolutywnych.

Absolutivum w sanskrycie

W sanskrycie imiesłów ten tworzyły sufiksy –ya (-tya) i –tvā. W języku Rygwedy (język wedyjski, wczesna forma sanskrytu) występują także sufiksy –tvāya i –tvī. Sufiksy te stanowiły prawdopodobnie pierwotnie jakieś końcówki gramatyczne (być może końcówki narzędnika liczby pojedynczej) tematów deklinacyjnych na –tu i –i (-ti). Istnieją także formy z prefiksami, określane jako absolutivum II (przy przykładach formy te podano w nawiasach).

Przykłady: yuktvā (viyujya), “wiążąc”, od rdzenia yuj; buddhvā (prabudhya), “przebudzając”, od rdzenia budh; pītvā (nipāya), “pijąc”, od rdzenia pā. Przykład w Rygwedzie: dṛṣṭvaya, “widząc”.