argument
Argument: ciąg przesłanek przedstawiony w celu uzasadnienia danej tezy.
Encyklopedie humanistyczne
Argument: ciąg przesłanek przedstawiony w celu uzasadnienia danej tezy.
Abolicjonizm, ruch abolicjonistyczny: ruch społeczny, działalność na rzecz zniesienia niewolnictwa.
“Les Temps modernes”: wydawane od 1945 francuskie czasopismo polityczne, filozoficzne i literackie.
Absolut a literatura: koncepcja literatury jako łącznika między światem zmysłowym i Absolutem typowa była zwłaszcza dla romantzymu.
Jean Ladrière: belgijski filozof nauki i religii.
Zdanie podstawowe: zdanie o postaci “w miejscu M i w czasie T znajduje się przedmiot o własności obserwowalnej W”.
Żart: zachowanie (wypowiedź) nakierowane na rozśmieszenie kogoś. Zabawa mająca na celu wywołanie efektu komicznego.
De re aedificatoria, Ksiąg dziesięć o sztuce budowania: renesansowy traktat o architekturze Leona Battisty Albertiego
Dante Aligheri (Alighieri): najwybitniejszy poeta literatury włoskiej i średniowiecznej, filozof, działacz polityczny.
Akognitywizm, także anty-kognitywizm lub nonkognitywizm: stanowisko w metaetyce.
Leon Battista Alberti : architekt i teoretyk sztuki epoki renesansu, humanista, pisarz, uczony.
Giovanni Battista Agucchi: teoretyk sztuki okresu renesansu, sekretarz papieski.
Ignotum per ignotum: błąd logiczny, definiowanie wyrażeń niezrozumiałych przez inne wyrażenia niezrozumiałe.
Aktualizm geologiczny, uniformitaryzm, uniformitarianizm: jedna z podstawowych zasad geologii, w wyjaśnianiu przeszłości Ziemi należy opierać się wyłącznie na obserwacji sił działających obecnie.
Aktualizm, aktualizm filozoficzny: określenie stanowisk odkreślających rolę stawania się i zmienności w strukturze ontycznej rzeczywistości, zwłaszcza idealizm aktualny Giovanniego Gentile. Podobne stanowiska występują także w teologii i antropologii filozoficznej (przede wszystkim związanej z teologią protestancką). W innych znaczeniach termin ten występuje w psychologii (psychologia Wilhelma Wundta i jego kontynuatorów) oraz w naukach przyrodniczych i filozofii przyrody (zasada aktualizmu i aktualizm geologiczny). W naukach przyrodniczych określa się tak koncepcje podkreślające ciągłość procesów zachodzących w przyrodzie.
Astronomia: definicja, przegląd zagadnień, historia astronomii.
Agregacja: łączenie elementów w konglomerat.
Założenie pytani: w logice pytań (logice erotetycznej); każdemu pytaniu towarzyszą określone założenia, tezy, które pytający domyślnie przyjmuje.
Błąd semantyczny (błąd znaczeniowy): użycie wyrazu niezgodnie z jego znaczeniem.
Argumentacja: zespół czynności podejmowanych w celu uzasadnienia jakiegoś poglądu, jakiejś tezy. Są to tak czynności mentalne, jak i czynności werbalne (akty mowy). Argumentacja może być rozumiana także jako uporządkowany zestaw argumentów użytych przez osobę przekonującą do czegoś. Budowa tego szeregu opiera się przede wszystkim na przyjętej przez argumentującego ocenie jego skuteczności, która bywa określana terminem taktyka argumentacyjna.
Aparatura: w technice – zespół przyrządów i urządzeń (aparatów) współpracujących ze sobą przy wykonywaniu określonych z góry zadań, np. aparatura chemiczna, aparatura pomiarowa. W prakseologii – rzeczy stanowiące człony działania.
Antonim: antonimy to pary wyrazów (względnie wyrażeń), których znaczenie jest przeciwstawne.
Animal symbolicum – wyrażenie łacińskie, znaczące dosłownie “zwierzę symbolizujące”, “zwierzę tworzące symbole”. Koncepcja człowieka Ernsta Cassirera.
Animal significans: wyrażenie łacińskie, znaczące dosłownie “zwierzę tworzące znaki”.
Analiza treści: w terminologii socjologicznej, metodologicznej i medioznawczej określenie wieloznaczne. Synonim terminu analiza zawartości, rodzaj analizy zawartości lub samodzielna, odmienną od analizy zawartości metoda badania treści.
Dyskurs: każdy komunikat dłuższy niż zdanie. Dyskurs jest przedmiotem zainteresowania filozofów i badaczy kultury (postmodernizm, poststrukturalizm) oraz językoznawców.
Argumentum a simili: argument z podobieństwa, z tego, co podobne.
Argumentum ex concessis: chwyt erystyczny oparty na przesłankach, w które wierzy jego adresat, ale niekoniecznie sam argumentujący; argument ze zgody, z przyzwolenia.
Argumentum a contrario: “argument z przeciwieństwa”, znaczenie w logice i dyrektywa interpretacyjna.
Argumentum ab utili: chwyt erystyczny, argument odwołujący się do korzyści, użyteczności.
Argumentum ad exemplum (argumentum ab exemplum, argumentum ad exemplis, argumentum ab exemplis): argument oparty na przykładach.
Argumentum a silentio, argumentum ex silentio: argument podważający prawdziwość jakiejś tezy na podstawie braku doniesień, relacji świadków (argument z milczenia).
A fortiori, także argumentum a fortiori lub argument a fortiori: określenie obejmujące łącznie wnioskowania według argumentum a maiori ad minus oraz według argumentum a minori ad maius, typu “skoro tak…, to tym bardziej…”.
Argumentum ad vertiginem: “argument do lekkomyślności”; chwyt erystyczny, a także wypowiedzi w sytuacjach, w których oponent nie jest w stanie zrozumieć powagi argumentacji merytorycznej.
Argumentum ad verecundiam – chwyt erystyczny, dosłownie “argument (odwołujący się) do nieśmiałości”.
Argumentum ad vanitatem: chwyt erystyczny, dosłownie “argument odwołujący się do próżności”.
Argumentum ad superstitionem: chwyt erystyczny, argument odwołujący się do zabobonu, przesądu.
Argumentum ad superbiam: chwyt erystyczny, argument odwołujący się do dumy, pychy.
Argumentum ad socordiam: argument odwołujący się do gnuśności, do opieszałości; odwleczenie decyzji.
Argumentum ad ridiculum: chwyt erystyczny, argument polegający na rozśmieszeniu publiczności lub na wyśmianiu kogoś.
Argumentum ad reverentiam: chwyt erystyczny, argument wykorzystujący szacunek i podziw odbiorców żywiony wobec określonych osób.
Argumentum ad rem: argumenty rzeczowe oraz takie, które są prawdziwe w sposób obiektywny, a nie tylko w czyjejś opinii.
Argumentum ad quietem: chwyt erystyczny – argumenty opierające się na sile perswazyjnej uzyskania tzw. świętego spokoju.
Argumentum ad populum: chwyt erystyczny, argument do tłumu, ludu. Pozyskanie słuchaczy do swoich poglądów poprzez odwołanie się do instynktów, przesądów, dumy narodowej.
Argumentum ad passiones: ogólne określenie argumentów erystycznych odwołujących się do namiętności, uczuć, emocji.
Argumentum ad personam: chwyt erystyczny, argument skierowany przeciw osobie i jej cechom, nie przeciw innym argumentom.
Argumentum ad orationem: z języka łacińskiego, dosłownie: “argument odwołujący się do mowy”, “argument odwołujący się do przemówienia”.
Argumentum ad misericordiam: argument odwołujący się do litości. Polega on na wzbudzeniu w drugiej osobie współczucia w celu pozyskania jej dla swoich racji.
Argumentum ad metum: chwyt erystyczny, argument odwołujący się do strachu (lęku, trwogi).
Argumentum ad iudicium: w logice, argument odwołujący się do rozsądku.
Argumentum ad invidiam (argumentum ad odium): chwyt erystyczny, argument odwołujący się do nienawiści.
Argumentum ad fidem – nielojalny chwyt erystyczyny, “argument odwołujący się do wiary”.
Argumentum ad consequentiam: błędny argument odwołujący się do niekorzystnych następstw czegoś.
Argumentum ad captandum vulgus: alternatywna nazwa argumentu ad populum.
Argumentum ad antiquitatem: nielojalny chwyt erystyczny, dosłownie argument z dawności, argument odwołujący się do starodawności.
Argumentum ad amicitiam – nielojalny chwyt erystyczny, dosłownie “argument z przyjaźni”, “argument odwołujący się do przyjaźni” .
Argumentum ad absurdum lub argumentum ab absurdo, także w formie argument ad absurdum: dosłownie “argument odwołujący się do absurdu”. W logice, w prawie.
Jednostajność: cecha pasma zdarzeń (działań) lub splotu zdarzeń (działań), taki ciąg zdarzeń lub działań który rozpatrywany w szerszym przedziale czasu składa się z czynów powtarzalnych.
Błąd wielu pytań w jednym: błąd logiczny polegający na postawieniu pytania z nieprawdziwym lub wątpliwym założeniem.
Opinio communis – wyrażenie łacińskie znaczące dosłownie “powszechna opinia”, “wspólna opinia”, “utarte zdanie”, “powszechny pogląd”, “powszechne mniemanie”. Communis opinio doctorum. Sententia communior, ergo verior.
Antycypacja: w znaczeniu ogólnym – wyprzedzanie czegoś, przedwczesne wykonywanie jakiejś czynności lub przewidywanie jakiegoś zdarzenia.
Aksjologia filmu: refleksja nad wartościami etycznymi i estetycznymi w filmie obecna w teorii filmu i filozofii filmu.
Alienacja – proces, w którym wytwory człowieka lub elementy istoty człowieka stają się dla niego czymś obcym – stają się samodzielną rzeczywistością.
Askryptor, nondeskrypytor, niedeskryptor: odpowiednik słowny deskryptora. Askryptory stosowane są w systemach informacyjno-wyszukiwawczych, zwłaszcza w tezaurusach.
“Aktualne Problemy Informacji i Dokumentacji. Organ Centralnego Instytutu Informacji Naukowo-Technicznej i Ekonomicznej, poświęcony zagadnieniom teorii i praktyki informacji”: czasopismo wydawane w latach 1953-1990.
Analiza – w logice: podział określonej całości polegający na wyodrębnieniu w nim części. Rodzaje analizy w poszczególnych naukach.
Agonistyka, agonologia: w prakseologii ogólna teoria walki, min. teoria walki Tadeusza Kotarbińskiego i machologia Emanuela Laskera.
Aer, powietrze, ἀήρ: arche Anaksymenesa, także w późniejszej filozofii greckiej.
Adresat komunikatu, adresat informacji: potencjalny odbiorca informacji, osoba, do której nadawca skierował komunikat.
Amor vacui: wyrażenie łacińskie, “miłość do pustki (próżni)”, “umiłowanie pustki”. Występuje głównie w terminologii sztuk pięknych, przeciwieństwo horror vacui.
Theodor Adorno: niemiecki filozof, myśliciel społeczny i polityczny, teoretyk kultury, muzykolog i kompozytor. Współtwórca teorii krytycznej, przedstawiciel szkoły frankfurckiej.
Metoda genealogiczna: jedna z metod antropologii kulturowej. Wywód relacji pokrewieństwa, graficzne przedstawienie pokrewieństwa.
Plotka: zjawisko społeczno-kulturowe, fałszywa wiadomość powtarzana z ust do ust. Plotka w perspektywie antropologicznej.
Stosunek atrybutywny, związek atrybutywny, relacja atrybutywna: w językoznawstwie – grupa syntaktyczna złożona z rzeczownika i przymiotnika. W filozofii – relacja między rzeczą i cechą.
Bohater pozytywny: postać literacka skonstruowana tak, by odbiorca uznał jej działania za właściwe. Pozytywnie ocenia ją także narrator i sam autor utworu. Zwłaszcza literatura tendencyjna, dydaktyczna, pozytywizm, socrealizm, literatura popularna.
Śmieszność: potocznie synonim terminu “komizm”. Wielu estetyków i badaczy literatury rozróżnia jednak pojęcia śmieszności i komizmu, np. definiując komizm jako wzniosłą czy typową dla sztuki formę śmieszności.
Analiza tekstu: wyróżnienie elementów składowych tekstu, ustalenie ich funkcji, odkodowanie informacji zawartch w tekście.
Arbitralność języka, konwencjonalność języka: właściwość języków naturalnych. Nie zachodzi związek naturalny między wyrażeniami a tym, do czego się odnoszą.
Aksjologia języka: system wartości przyjętych przez społeczność użytkowników danego języka. Także aksjologia językoznawcza (aksjologia lingwistyczna), nauka traktująca o problemie wartości w języku.
Zakres, zakres nazwy: klasa przedmiotów, o których zgodnie z prawdą orzeka się w języku J, używając nazwy N przy znaczeniu Z. Prz określonym znaczeniu synonim terminu “denotacja”.
Zdanie hipotetyczne: w logice tradycyjnej zdania hipotetyczne to zdania warunkowe, łączne i rozłączne.
Sensowność: pojęcie wyrażenia sensownego. Warunki sensowności wyrażeń (definicja syntaktyczna). Semantyczne pojęcie sensowności wyrażeń (sensowność empiryczna).
Accademia d’Italia: włoska akademia nauk, sztuki i literatury działająca w okresie faszyzmu.
Argumentum ad ignorantiam: chwyt erystyczny, argument odwołujący się do ignorancji, niewiedzy współdyskutanta – szczególnie do braku możliwości przedstawienia kontrdowodu dla tezy jego oponenta.
Argumentum ad crumenam: erystyczny sposób argumentowania, odwołanie się do statusu materialnego oponenta lub obietnica korzyści. Także argumenty ad carotam i ad lazarum.
Argumentum ad hominem: chwyt erystyczny. Przytoczenie na poparcie swojego stanowiska racji przyjętych przez stronę przeciwną lub racji wynikających z założeń przyjętych przez stronę przeciwną.
Argumentum ad baculum: argumentacja erystyczna polegająca na werbalnej groźbie użycia siły lub aktualnym zastosowaniu środków przymusu wobec oponenta.
Argumentum ad auditorem: argument do audytorium, argument do słuchacza. Trop erystyczny, argumentowanie przez odwołanie się nie bezpośrednio do oponenta, ale do emocji audytorium.
Absurd: definicja w logice – wyrażenie sprzeczne wewnętrznie. W filozofii – głównie egzystencjalizm. Absurd a nonsens. Reductio ad absurdum.
Żywina: “istota żyjąca”, “istota żywa”. W terminologio filozoficznej – jeden z przekładów greckiego “dzoon” (“zoon”).
Fenomenalizm: w epistemologii i metodologii nauki. Poznawalne są jedynie zjawiska (fenomeny).
Fenomenizm (fenomenalizm): stanowisko filozoficzne – Charles Bernard Renouvier.
Fatum: w mitologii rzymskiej – los, przeznaczenie (personifikacja), także wola bogów. W filozofii – ślepa wola, hemajrmene, źródło pojęcia “fatalizm”.
Faktywność: zdania faktywne to zdania złożone, których orzeczenia tworzą czasowniki faktywne.
Faktyczność: w terminologii filozoficznej, zwłaszcza u fenomenologów i egzystencjalistów (Sartre, Heidegger, Husserl, Habermas). Także faktyczność zobowiązań.
Eobiogeneza: faza biopoezy obejmująca transformację systemów makrocząsteczek w pierwsze organizmy żywe.
Racjonalność: racjonalność w metafizyce, racjonalność ontologiczna, racjonalność w kulturze greckiej. Działania racjonalne. Myślenie racjonalne. Racjonalne postępowanie. Racjonalność intersubiektywna, racjonalność substancjalna. Racjonalność ekonomiczna, czyli racjonalność gospodarowania.
Aktywizm: stanowiska i nurty filozoficzne przyznające pierwszeństwo czynowi i działalności nad myśleniem i intelektem.
Akt perlokucyjny: w teorii aktów mowy Austina. Także: perlokucja, aspekt perlokucyjny.
Akt lokucyjny: akt mowy – w teorii aktów mowy J.L. Austina. Także: lokucja.
Akt illokucyjny: W teorii aktów mowy J.L. Austina, rozwiniętej przez Searle’a. Także zastosowanie jej w teorii literatury (Richard Ochmann). Inaczej: illokucja.
Akt mowy: użycie przez konkretnego użytkownika w konkretnej sytuacji konkretnego wypowiedzenia. Austin, Searle i Paul Grice – teoria aktów mowy. Pojęcie aktu mowy w językoznawstwie.
Joel Barlow: Autor eposu The Columbiad i bardziej dziś cenionego Hasty Pudding. Dyplomata amerykański, myśliciel polityczny, zwolennik ideałów rewolucji francuskiej.
Agon: w języku greckim rywalizacja, spór, igrzyska, zawody. Termin dotyczy zawodów sportowych, w tym igrzysk olimpijskich, oraz innych konkursów, muzycznych i poetyckich. W teatrze greckim element tragedii i komedii. Także konkurs tragików organizowany w starożytnych Atenach w Wielkie Dionizje. Pojęcie kluczowe dla kultury starożytnej Grecji – społeczeństwo greckie określa się wręcz jako “społeczeństwo agonistyczne”.
Agon: teatr grecki. Definicja agonu – komedia attycka i tragedia grecka. Ajschylos, Sofokles, Eurypides. Poza tym zawody tragików, konkurs na najlepszą tragedię, które odbywały się w Wielkie Dionizje i inne święta w Atenach i Grecji.
Aforyzm: artykuł przedstawia definicję aforyzmu, zarys historii aforystyki na świecie i w Polsce. Prezentuje różnice między aforyzmami a sentencjami, maksymami, przysłowiami i innymi pojęciami paremiologicznymi.
Adnominatio: synonim paronomazji i polyptotonu. W języku polskim, jako pojęcie bliskie paronomazji, także adnominacja, annonimacja. Osobne znaczenie semantyczne: przypisanie znaczenia dosłownegp do nazwy własnej.
Adagium: kultura średniowieczno-renesansowa stosuje rozróżnienie adagium/proverbium. Adagium pochodzi ze starożytności pogańskiej, proverbium z Pisma Świętego. W języku polskim znaczenie odmienne niż przy angielskim i francuskim “adage” – tam słowo to oznacza raczej przysłowie pochodzenia ludowego.
Abat-faim: rodzaj posiłku. Także esej Guy Deborda.
Absolut: filozofia indyjska Główny artykuł: Absolut. Absolut w filozofii indyjskiej – w filozofii indyjskiej znaleźć można wiele odpowiedników zachodniego pojęcia “Absolut”, tak o charakterze osobowym, jak i nieosobowym. Odpowiednikami o charakterze osobowym, obok treści filozoficznej posiadającymi także religijną, są np. dewa (deva, bóg lub półbóg, istota wyższa od człowieka: w buddyzmie i hinduizmie) i Iśwara (Īśvara, Najwyższa Istota, pan, władca). … Dowiedz się więcej
Abstractio formalis (średniowiecznołacińskie „wyodrębnianie aspektu formalnego”): w teorii poznania; pol. abstrakcja formalna, abstrakcja intensywna. W obecnym w tradycji scholastycznej, a przedstawionej przez Kajetana (Caietanus, Tommaso de Vio) podziale abstrakcji pojęcie przeciwstawiane abstractio totalis.
Abstractio formae a materia: typ abstrakcji, polskie “abstrakcja składnikowa”. Oddzielenie w danym bycie formy od materii.
Absolut: filozofia współczesna Główny artykuł: Absolut. Absolut w filozofii współczesnej – silnie obecna w filozofii idealizmu niemieckiego problematyka Absolutu w filozofii współczesnej straciła na znaczeniu: wiele kierunków filozoficznych współczesności nie włącza Absolutu do swojej aparatury pojęciowej. Wyjątkiem są z jednej strony pewne kierunki filozoficzne o nastawieniu mistycznym i irracjonalistycznym, w których Absolut uznawany jest za poznawalny na podstawie doświadczenia subiektywnego, … Dowiedz się więcej
Absolutyzm: idealistyczny kierunek filozoficzny (zwłaszcza F.H. Bradley) lub teoria absolutu. Termin obecny szczególnie w filozofii krajów anglosaskich.
Absolutyzm aksjologiczny Absolutyzm; absolutyzm aksjologiczny (nowołac. absolutismus, z łac. absolutus – “bezwzględny”) – w aksjologii ogólnej pogląd dotyczący wartości takich jak Dobro, Prawda i Piękno, przeciwstawny relatywizmowi aksjologicznemu. Według absolutyzmu aksjologicznego wartości te nie zależą od subiektywnych nastawień i poglądów jednostek, od procesów historycznych i społecznych, interesów ekonomicznych poszczególnych jednostek i grup. Stanowią natomiast autonomiczne kategorie rzeczywistości, o niezmiennym i … Dowiedz się więcej
Absolutyzm epistemologiczny; absolutyzm; absolutyzm teoriopoznawczy: w teorii poznania pogląd dotyczący wartości wytworów poznawczych, przeciwstawny relatywizmowi epistemologicznemu.
Absolutny: 1) odnoszący się do Absolutu. 2) Bezwzględny, nieograniczony w jakimś układzie.
Absolut: filozofia nowożytna. W filozofii nowożytnej pojęcie absolutu ważne jest zwłaszcza dla idealizmu niemieckiego, pojawia się jednak również i wielu innych myślicieli.
Absolut w filozofii starożytnej – w filozofii starożytnej nie istniał jeszcze bezpośredni odpowiednik terminu “absolut”, jego pełnego odpowiednika o charakterze pojęciowym dopatrywać można się w późnostarożytnej koncepcji prajedni Plotyna. Istniało jednak wiele pojęć o zbliżonym charakterze.
Absolut: filozofia średniowieczna Główny artykuł: Absolut. Absolut w filozofii średniowiecznej – u zarania dojrzałej myśli średniowiecza Bóg rozumiany jako Absolut obecny jest wyraźniej w przedstawionej przez Anzelma z Canterbury koncepcji ontologicznego dowodu na istnienie Boga: u Anzelma z Canterbury jest to jednak wciąż koncepcja o charakterze w dużej mierze apologetycznym. Pełną i pozbawioną dominacji elementu apologetycznego, tj. czysto filozoficzną i … Dowiedz się więcej
Abolut: “filzoficzny odpowiednik Boga”, byt konieczny i niezłożony, stanowiący rację bytów przygodnych i złożonych. Doskonały, pełny, bezwzględny. Także: to, co w danym układzie nie jest zrelatywizowane do niczego innego.
Abiogeneza: powstawanie życia z substratu nieorganicznego lub organicznego nieożywionego.
Abalietas: w metafizyce klasycznej, zależność w istnieniu od czegoś innego, antonim terminu aseitas.
A posteriori: zależny od doświadczenia. Sądy a posteriori, wiedza a posteriori.
Leszek Nowak (1943-2009) – polski filozof zajmujący się przede wszystkim filozofią nauki i metodologią nauk humanistycznych
Socjologizm: pogląd, według którego zjawiska społeczne mają charakter swoisty, przez co nie są redukowalne do zjawisk opisywanych przez inne dyscypliny, jak np. biologia czy psychologia.