Kabi

Kabi – w kulturze indyjskiej poeta, zwłaszcza wędrowny pieśniarz. Określenie to obejmuje przede wszystkim artystów ludowych Bengalu. Podobnie jak w wielu innych cywilizacjach, w Indiach istnieje zwyczaj organizowania zawodów poetyckich, w których uczestniczą tego rodzaju wędrowni poeci (por. też agon w literaturze starożytnej Grecji).

Wyraz ten stanowi w Indiach również ogólne określenie osób uprawiających twórczość poetycką. Jest też częstym składnikiem imion (pseudonimów) i tytułów nadawanych cenionym pisarzom. W 1942 roku Tarashankar Bandyopadhyay opublikował powieść zatytułowaną Kabi, opowiadającą o losach wędrownego poety bengalskiego ze wspólnoty tzw. “niedotykalnych”.

Zawody śpiewacze kabi bengalskich

Konkursy poetów ludowych znane były zwłaszcza w Bengalu, gdzie też od połowy XVIII wieku instytucja wędrownego poety była najbardziej popularna. W publicznych zawodach śpiewaczych (w Bengalu i w całych Indiach) uczestniczyło najczęściej dwóch śpiewaków jednocześnie, którzy wykonywali swoje utwory naprzemiennie. Często miały one charakter improwizowany. Występy nagradzała zgromadzona publiczność, dla której rozrywkę stanowiły nie tylko poezja i muzyka, ale także element rywalizacji między poszczególnymi poetami i całymi ich grupami. Na wiejskich obszarach Bengalu tego rodzaju konkursy poetyckie popularne były jeszcze na początku XX wieku.

Bibliografia

• Sisir Kumar Das, History of Indian Literature, 1911-1956. Struggle for Freedom, Triumph and Tragedy, 2005.