Telewizja kablowa w Chinach
Telewizja kablowa w Chinach – od lat 90. XX wieku telewizja kablowa w Chinach zyskała znaczną popularność, jej dalszy rozwój napotkał jednak znaczne problemy organizacyjne i techniczne. Popularność ta wiązała się przede wszystkim ze słabym rozwojem telewizji satelitarnej.
Rozwój telewizji kablowej w Chinach
Telewizja kablowa dotarła do Chin stosunkowo późno, na początku lat 90. – pierwsze sieci powstały w 1992 roku w Pekinie, w Szanghaju i w Kantonie. Szybko stała się jednak najbardziej popularnym sposobem odbioru programów telewizyjnych w wielkich miastach chińskich. W trzy lata powstało około 1300 lokalnych sieci miejskich.
Wiązało się to z faktem, że w przypadku odbiorców prywatnych telewizja satelitarna była w Chinach zakazana prawnie. Programy telewizji satelitarnej dystrybuowane były więc przez operatorów telewizji kablowej. Większość z nich działała lokalnie, na małą skalę, zazwyczaj w pojedynczych miastach. Dziś także anteny satelitarne są rzadkim widokiem w Chinach.
W sieciach kablowych dostępne było od 20 do 40 stacji telewizyjnych. Były to niemal wyłącznie programy chińskie tak lokalne, jak ogólnokrajowe, w tym wszystkie dostępne za pomocą telewizji naziemnej (przede wszystkim nadawane w języku mandaryńskim programy telewizji państwowej CCTV). Dla telewizji w Chinach charakterystyczne są także stacje telewizyjne dostępne w poszczególnych prowincjach, pośrednie między lokalnymi i ogólnokrajowymi – odbierają je często dziesiątki milionów telewidzów. Niekiedy nadawane są w nich także programy w dialektach języka chińskiego (szczególnie w dialekcie kantońskim). Programy zachodnie są rzadkością, niekiedy dostępne są jedynie w hotelach. Dotyczy to także stacji telewizyjnych z programami w języku chińskim z Tajwanu, Hongkongu i Singapuru. Zwraca natomiast uwagę duża ilość stacji muzycznych, często powiązanych z usługami karaoke.
Początkowo żywiołowy rozwój chińskiej telewizji kablowej podlegał następnie wielu regulacjom prawnym i instytucjonalnym. Sieci znalazły się pod nadzorem agencji państwowej Guojia Guangbo Dianying Dianshi Zongju (Narodowa Administracja Radia i Telewizji, ang. National Radio and Television Administration – NRTA, dawniej SARFT).
Do 2010 roku sieć telewizji kablowej objęła już 49% gospodarstw domowych Chińskiej Republiki Ludowej. Już wtedy była to przede wszystkim telewizja cyfrowa.
Telewizja kablowa w Chinach – uwarunkowania społeczno-gospodarcze i polityczne
Szybki rozwój telewizji kablowej i związane z nią dochody z reklamy były jedną z dźwigni chińskiego sukcesu gospodarczego. Umożliwił budowanie świadomości lokalnych marek chińskich oraz wzrost gospodarczy w sektorze usług – w tym na poziomie lokalnym. Przyczynił się także do powstania wielu drobnych, lokalnych fortun, a więc do rozwoju chińskiej klasy średniej – sieci kablowe stanowiły w większości przedsiębiorstwa prywatne działające na skalę lokalną.
Źródłem przychodów były przede wszystkim reklamy. Kanały abonamentowe (kodowane, szyfrowane) były rzadkością, a opłaty subskrypcyjne były w chińskich sieciach kablowych bardzo niskie. Model biznesowy różnił się więc zasadniczo od amerykańskiego i europejskiego. Już w 2010 roku przychody całego sektora telewizji kablowej wyniosły 56 miliardów juanów, z czego większość pochodziła z reklam.
Już w pierwszych latach XXI wieku Narodowa Administracja Radia i Telewizji starała się jednak wzmocnić kontrolę rządową nad telewizją kablową w Chinach. W pewnej mierze wiązało się to z potrzebami cenzury i kontroli nad treścią: starano się zunifikować i scentralizować programy telewizyjne. Miał miejsce tak wykup lokalnych sieci telewizji kablowych, jak i ich unifikacja techniczna – spotykało się to z oporem przedsiębiorców lokalnych i innych czynników miejscowych. Jeszcze większe znaczenie miały jednak planowe i odgórne zabiegi o unowocześnienie techniczne chińskiej telewizji. Usługi internetowe i sieci szerokopasmowe wprowadzano w Chinach – w odróżnieniu od telewizji kablowej – na poziomie centralnym, przy współdziałaniu agencji rządowych.
Istnieją także doniesienia o niechęci i rywalizacji pomiędzy Narodową Administracją Radia i Telewizji a urzędmikami rządowymi reprezentującymi Ministerstwo Przemysłu i Informacji Technologicznej (Zhonghua Renmin Gongheguo Gongye He Xinxihuabu). Ministerstwo sprawuje kontrolę nad chińską siecią telekomunikacyjną, a tym samym nad telewizją internetową w Chinach.