Sisto Badalocchio
Sisto Badalocchio (ur. 1585, zm. po 1620, posługiwał się też nazwiskiem Rosa) – włoski malarz i grafik przełomu renesansu i baroku. Przynależy zasadniczo do klasycyzmu szkoły Carraccich, w jego twórczości widoczne są jednak także elementy caravaggionizmu.
Sisto Badalocchio – życie i twórczość
Urodził się w Parmie w 1585 roku. W rodzinnym mieście pobierał nauki – jego nauczycielem malarstwa był Agostino Carracci. Po śmierci Agostina Carracciego w 1602 roku Badalocchio przeniósł się do Rzymu. Sprowadził go tam mecenas sztuki, książę Parmy Ranuccio I Farnese. Celem podróży do Rzymu była współpraca artystyczna z Annibale Carraccim, który wykonywał freski na suficie Palazzo Farnese (197-1600) – Badalocchio jest jednym z ich współautorów.
Kolejnym rzymskim współpracownikiem Badalocchia był Giovanni Lanfranco (Giovanni di Stefano, 1582-1647), także uczeń Agostina Carracciego. Stworzyli razem wiele dzieł – do najważniejszych należą ryciny opierające się na freskach Rafaela w Loggiach Watykańskich (loggia, Logge di Raffaello), 1607 r. Zbiór ten obejmuje 51 rycin o tematyce biblijnej.
Zmarł w Bolonii około 1620 roku. Jego zachowane dzieła są stosunkowo nieliczne, literatura naukowa poświęca mu zaś niewiele uwagi. Słabo znana jest także biografia malarza, zwłaszcza w późnym okresie jego życia.
Zuzanna i starcy. Badalocchio a caravaggionizm
Najbardziej znanym dziełem Badalocchia jest obraz Zuzanna i starcy powstały około 1609 roku (John and Mable Ringling Museum of Art, Sarasota). Mimo że Badalocchio należał do szkoły Carraccich, w jego twórczości widoczny jest także wpływ caravaggionizmu, opozycyjnego do bolońskiego akademizmu.
Wpływ naturalizmu Caravaggia nie jest jednak bezpośredni, w Zuzannie i starcach zwraca raczej uwagę podobieństwo do caravaggionizmu, który reprezentował Bartolomeo Schedoni. Motyw Zuzanny i starców był wprawdzie często podejmowany w szkole Carraccich, barwy i linearne kontury obrazu Badalocchia są jednak wyraźnym nawiązaniem do caravaggionizmu Schedoniego. W sumie jednak wpływ szkoły Carraccich jest w twórczości Badalocchia o wiele bardziej wyraźny: widać w niej troskę o zachowanie decorum, stosowanie rozległych połaci jednolitego koloru i wyraźne określenie formy.
Biblijna Zuzanna ukazana jest tutaj w typie antycznym, nawiązuje do starożytnych posągów kucającej Wenus. Bardzo podobne ujęcie Zuzanny zastosował później Ludovico Carracci (Zuzanna i starcy, National Gallery, Londyn, 1616).