Les Abencérages, ou L’étendard de Grenade

Les Abencérages, ou L’étendard de Grenade (Abenceragowie, albo sztandar Grenady) – opera w trzech aktach Luigiego Cherubiniego z 1813 roku, autorem libretta był Étienne de Jouy (Victor-Joseph Étienne de Jouy). Prapremiera odbyła się 6 kwietnia 1813 roku w Operze Paryskiej (wtedy pod nazwą Académie Impériale de Musique), na widowni obecny był cesarz Napoleon Bonaparte.

Źródłem literackim libretta jest powieść Gonzalve de Cordoue z 1791, której autorem był Jean-Pierre Claris de Florian. Jest to poprzedzona obszernym wstępem historycznym opowieść o miłości Kastylijczyka Gonzalve i Mauryjki Zulémy. Abenceragowie (hiszp. Abecenrajjes) i ich tragiczne losy stali się zresztą tematem wielu dzieł literackich, czy też opery Giacomo Meyerbeera L’esule di Granata.

Na komponowaniu opery Cherubini spędził większość 1812 roku. Jest to wczesny utwór o charakterze orientalistycznym, zapowiadający rozkwit orientalizmu w muzyce romantycznej. Struktura dzieła antycypuje grand opéra. Technika symfoniczna Cherubiniego miejscami bardziej przypomina tu styl kompozytorów wiedeńskich, niż typowy dla Paryża swoich czasów. Publiczność paryska krytykowała zresztą kompozytora za brak lekkości.

Akcja toczy się w XV-wiecznej Hiszpanii, jej osnową, jak w pierwowzorze literackim, jest miłość chrześcijanina i muzułmanki. W 1492 Kastylijczycy pokonują Abeceneragów, mauryjskich wojowników pod wodzą Almansora (tenor). Protagonista Gonzalve (tenor) przedstawia sobą ideał pełnego altruizmu idealnego rycerza chrześcijańskiego, który przeciwstawia się barbarzyńskim praktykom muzułmańskiego rodu. Wobec wydarzeń w Hiszpanii ery napoleońskiej (wycofanie się Francuzów z Hiszpanii właśnie w roku premiery) temat opery wkrótce stał się trudny do pogodzenia z aktualiami politycznymi.

Ponowne wystawienie opery w XX wieku miało miejsce w czasie florentyńskiego Maggio Musicale w 1957, dyrygował Carlo Maria Giulini.