Francesco Albani

Francesco Albani (także Francesco Albano lub Francesco L’Albane, 1578-1660) – włoski malarz, jeden z bolońskich mistrzów malarstwa XVI i XVII wieku związanych z rodziną Carraccich.


Francesco Albani – biografia i twórczość

Albani urodził się w Bolonii 17 maja 1578 roku. Malarstwa uczył się jeszcze w rodzinnym mieście, jego nauczycielem był flamandzki malarz Denis Calvaert. Wkrótce jednak związał się z rozkwitającą w Bolonii Akademią Carraccich, gdzie studiował pod kierunkiem Ludovico Carracciego. Krótko uczył się też u Domenichina i przebywał w Parmie, gdzie studiował twórczość Correggia.

W 1601 roku Albani osiadł w Rzymie, gdzie zamieszkał razem z malarzem Guido Renim (także studentem Carraccich), z którym często współpracował. Z Renim tworzył przede wszystkim cykle obrazów przynależące do malarstwa dekoracyjnego, w tym freski w Kaplicy Zwiastowania w Pałacu Kwirynalskim (1609-1612) i malowidła w chórze kościoła Matki Bożej Królowej Pokoju (Santa Maria del Pace, 1612-1614). W Rzymie prowadził własny warsztat artystyczny, a następnie pracował jako asystent kuzyna Ludovica, Annibale Carracciego. W kaplicy św. Jakuba rzymskiego kościołaMatki Bożej Najświętszego Serca (San Giacomo degli Spagnoli) wykonał freski według rysunków i projektów Annibale Carracciego. Razem z Carraccim pracował także nad projektem lunet w kaplicy św. Piotra pałacu kardynała Pietro Aldobrandinego (obecnie Palazzo Pamhilj).

Ze względu na chorobę i śmierć Annibale Carracciego, Albani ukończył wiele jego dzieł – należały do nich przede wszystkim pejzaże. Pejzaże te tworzył w stylu bolońskim, odległym od oryginalnego zamierzenia Carracciego. Cechuje je staranne wykonanie, wrażenie dostojeństwa i powagi oraz zrównoważenie środków wyrazu.

W 1617 roku powrócił do Bolonii. Założył tam cieszącą się znacznym sukcesem pracownię artystyczną, którą prowadził aż do śmierci w październiku 1660 roku. Nie opuszczał miasta poza czasowymi pobytami w Mantui (1621) i we Florencji (1633).

Jednym z najbardziej znanych obrazów Albaniego jest Triumf Diany (około 1618, Rzym, Galleria Borghese). Kompozycja ta powstała jako jeden z serii czterech obrazów, które zamówił u Albaniego kardynał Scipione Borghesese, kolekcjoner sztuki i patron artystów. Zwracają w niej uwagę pełne gracji pozy delikatnych figur. Kontrastuje z nimi bujna roślinność pejzażu.

Właśnie sceny figuralne na tle natury stanowiły o wpływie Albaniego na malarstwo kolejnych pokoleń. Wywarły duży wpływ zwłaszcza na sztukę francuską – wzoruje się na nich malarstwo rokoka, w których znaleźć można wiele podobnych kompozycji. Zamiłowanie dla twórczości Albaniego w sztuce Francji sprawiło, że znany on jest często pod francuską formą nazwiska L’Albane.

Prócz malarstwa pejzażowego, Francesco Albani znany jest także z fresków o tematyce mitologicznej. Należy do nich np. Taniec amorków (Danza degli amorini), obraz stworzony około 1625 roku.


Tagi
Encyklopedia sztuk pięknych

Dodaj komentarz