Muzyka etiopska
Muzyka etiopska (abisyńska): tradycje muzyczne Etiopii.
Muzyka etiopska (abisyńska): tradycje muzyczne Etiopii.
Pieśń: forma muzyczna, utwór wokalny lub wokalno-instrumentalny.
Pieśń: gatunek literacki, utwór liryczny związany genetycznie z muzyką.
Arpeggio: technika wykonywania akordów.
Aria: forma wokalno-instrumentalna, zwłaszcza w operze, oratorium i kantacie.
Akustyka: nauka o falach sprężystych - dźwiękach, ultradźwiękach i infradźwiękach.
Akompaniament: tło muzyczne głównej partii dzieła muzycznego.
Słuch absolutny: umiejętność rozpoznawania wysokości dźwięku bez odwołania się do dźwięku wzorcowego.
Abendmusik: wieczorne koncerty muzyki religijnej, zwłaszcza w XVII-wiecznej Lubece.
Anatolij Ladow (1855-1914): rosyjski kompozytor ("Baba Jaga", "Kikimora", "Zaczarowane jezioro").
Duro Ladipo (1931-1978): nigeryjski pisarz i reżyser, kompozytor, jeden z kluczowych ludzi teatru Afryki.
Żongler: artysta cyrkowy zajmujący się podrzucaniem przedmiotami (żonglowaniem). W średniowieczu żonglerzy - wędrowni muzykanci, poeci, deklamatorzy.
Magodia (magoidia) Magodia (magoidia) – w teatrze starożytnej Grecji rodzaj sceny komicznej. Obejmowała ona występy mężczyzn, którzy dla wywołania efektu komicznego występowali w strojach kobiet. Stanowiła osobny podgatunek mimu, który rozkwitał w III wieku p.n.e. Cechowała ją groteskowość i obsceniczność. Magodia w teatrze starożytnej Grecji Z literatury greckiej magodie przejął następnie mim rzymski. Męscy aktorzy ...
Kantoria w kościele Santa Maria del Fiore: trybuny śpiewacze (cantorie), Luca della Robbia i Donatello.
Dawid, król Izraela Dawid – król starożytnego Izraela i Judy, jedna z głównych postaci historycznych w Biblii i jedna z kluczowych postaci w dziejach kultury. Jego życie przypada na przełom X i XI wieku p.n.e., panowanie Dawida datuje się tradycyjnie na około 1012-972 p.n.e. W chrześcijaństwie Dawid stanowi typ mesjański. Zobacz też: Dawid Michała Anioła, ...
Dante Aligheri (Alighieri): najwybitniejszy poeta literatury włoskiej i średniowiecznej, filozof, działacz polityczny.
Kabaret: kabaretami nazywa się dziś tak teatrzyki kabaretowe (z własnym lokalem), zespoły kabaretowe (bez stałej siedziby) i same spektakle kabaretowe.
Dakou: chińska subkultura młodzieżowa.
Ah Jia: chiński dyrektor teatralny, dramaturg i teoretyk teatru.
Kabi: wędrowny poeta i śpiewak hinduski, zwłaszcza w Bengalu, gdzie organizowano zawody śpiewacze
Entrée - wieloznaczny termin kulinarny: przystawka podawana na początku posiłku. Także w terminologii muzycznej, baletowej, teatralnej i cyrkowej.
Antony Tudor: angielski choreograf i tancerz działający w Stanach Zjednoczonych, reprezentant baletu psychologicznego.
Technika analogowa, analogowa technika zapisu tekstu, dźwięku i obrazu, zapis analogowy: metody i środki tradycyjne służące do wysyłania, przetwarzania i przesyłania sygnałów analogowych (technika analogowa) oraz do ich rejestracji (zapis analogowy). Przekaz przetwarzany jest za pomocą sygnału elektrycznego, oddając częstość (frekwencję) zjawiska i natężenie zjawiska (np. jaskrawość, głośność) na zasadzie pełnej odpowiedniości.
Adapter: element umożliwiający umożliwia połączenie ze sobą dwóch różnych urządzeń lub części tego samego urządzenia. Potocznie gramofon.
Aranżacja: rodzaj adaptacji dzieła sztuki. Szczególnie aranżacja utworu muzycznego, forma transkrypcji.
Agencja artystyczna: definicja, organizacja wyszukująca możliwości pracy artystom (aktorom, muzykom), a także organizująca imprezy.
Theodor Adorno: niemiecki filozof, myśliciel społeczny i polityczny, teoretyk kultury, muzykolog i kompozytor. Współtwórca teorii krytycznej, przedstawiciel szkoły frankfurckiej.
Śpiewnik: zbiór pieśni i piosenek, obejmujący teksty i nuty. Popularne w Polsce śpiewniki domowe, zwłaszcza Stanisława Moniuszki. Rodzaje śpiewników.
Amabile: w terminologii muzycznej - określenie wykonawcze, "z wdziękiem", "przyjemnie". W enologii: wino półsłodkie po włosku.
Alla marcia: określenie wykonawcze - jak marsz, w stylu marsza.
Alba: gatunek w literaturze prowansalskiej, przejęty przez wiele innych. Pieśń poranna, pieśń o świcie.
Akt, akt teatralny, akt sztuki, akt dramatu, akt przedstawienia teatralnego: obok sceny zasadniczy element kompozycyjny utworu dramatycznego, zamknięta formalnie i treściowo część dramatu.
Akatyst: bizantyjski hymn religijny. Akatyst ku czci Bogurodzicy jest jednym ze szczytowych osiągnięć literatury bizantyjskiej.
Azzione sacra: forma muzyczna zbliżona do oratorium, ale inscenizowana. Zwłaszcza kompozytorzy włoscy w Wiedniu końca XVII wieku (sepolcro). Później właściwie synonim oratorium (nawet Mojżesz w Egipcie).
Akcent meliczny: w muzyce - uwydatnienie dźwięku przez umieszczenie go w w wyższym rejestrze. W literaturze - w odniesieniu do zgodności i niezgodności (transakcja meliczna) akcentu w muzyce z akcentem językowym.
Akcent toniczny: akcent tonalny, akcent chromatyczny, akcent muzyczny, akcent muzykalny, akcent melodyczny. Polegający na zmianie wysokości dźwięków mowy, zmianie intonacji.
Akcent dynamiczny: przycisk, akcent przyciskowy. Akcent oparty na sile artykulacji.
Akcentuacja: system akcentowy, system akcentuacyjny danego języka. Oznaczenie graficzne akcentów. Także w muzyce, w sztukach pięknych.
Air: w muzyce francuskiej, a także angielskiej. Zwłaszcza w utworach wokalno-scenicznych: odpowiednik włoskiej arii. Często też melodyjna pieśń. Poza tym opcjonalna część suity, bez charakteru tanecznego.
Agon: w języku greckim rywalizacja, spór, igrzyska, zawody. Termin dotyczy zawodów sportowych, w tym igrzysk olimpijskich, oraz innych konkursów, muzycznych i poetyckich. W teatrze greckim element tragedii i komedii. Także konkurs tragików organizowany w starożytnych Atenach w Wielkie Dionizje. Pojęcie kluczowe dla kultury starożytnej Grecji - społeczeństwo greckie określa się wręcz jako "społeczeństwo agonistyczne".
Agon: teatr grecki. Definicja agonu - komedia attycka i tragedia grecka. Ajschylos, Sofokles, Eurypides. Poza tym zawody tragików, konkurs na najlepszą tragedię, które odbywały się w Wielkie Dionizje i inne święta w Atenach i Grecji.
Abrewiatura: system skrótów rozpowszechniony w starożytności, bardzo rozbudowany w średniowieczu. Zróżnicowany w czasie i przestrzeni, podstawowe formy ukształtowały się jednak w czasach karolińskich. Także w muzyce (np. znaki repetycji) dla ergonomii zapisu. W muzyce określa się tak także ozdobniki.
Antrakt: przerwa pomiędzy aktami przedstawienia lub muzyka między nimi (muzyka antraktowa). Artykuł podaje także synonimy i znaczenia słownikowe tego terminu.
Barzelletta: w języku włoskim dosłownie "dowcip", "żart", "kawał", szczególnie obsceniczna dykteryjka. Artykuł obejmuje tak znaczenie literackie, jak i muzyczne terminu, które są powiązane. Barzelletta to bowiem tak forma muzyczna, jak i gatunek literacki obecny w kulturze włoskiej od późnego średniowiecza do renesansu. Oba znaczenia są zresztą niemal równoznaczne z terminem "frottola".
A cappella A capella A cappella [wymowa uproszczona: a kapella], z języka włoskiego: znaczy dosłownie “jak w kaplicy”, “w stylu kaplicowym”, swobodnie “w stylu kościelnym” – praktyka wykonawcza i historyczny styl muzyczny. Najczęściej termin oznacza śpiew bez towarzyszenia instrumentów, ma jednak bardziej złożone konteksty znaczeniowe. Zobacz też: akompaniament (muzyki a cappella nie należy utożsamiać z ...
A battuta A battuta – termin muzyczny, pochodzący z włoskiego battuta, tj. “uderzenie”, “takt”. Zwrot tłumaczony słowami “według pałeczki dyrygenta“, ale polskie słowa “batuta” czy też “pałeczka dyrygenta” to jednak w języku włoskim raczej bacchetta . Całe wyrażenie znaczy więc dosłownie “w takt”, nie – “według batuty”. Oznacza nakaz dokładnego przestrzegania tempa, powrót do tempa ...
Pal Abraham, węgierski kompozytor, twórca popularnych operetek z elementami jazzu ("Wiktoria i jej huzar").