Bendedykt z Poznania
Bendedykt z Poznania, Benedykt Sterneberg (urodzony między 1460 a 1470, zmarły pomiędzy 1525 a 1529) – polski kronikarz i duchowny katolicki. Kanonik regularny, prepozyt kościoła i szpitala Świętego Ducha we Wrocławiu.
Benedykt z Poznania – biografia
Urodził się w Poznaniu, w rodzinie poznańskiego kupca Grzegorza Sternberga. W 1489 roku przyjął niższe święcenia duchowne. Studiował w Akademii Krakowskiej.
Następnie przebywał na Śląsku. Przez dziesięć lat pełnił obowiązki plebana w miejscowości Kotłów koło Mikstatu (diecezja poznańska). Następnie był plebanem w miasteczku Psie Pole (obecnie dzielnica Wrocławia). W 1512 roku został konserwatorem praw kleru oraz prepozytem przy szpitalu i kościele Świętego Ducha we Wrocławiu. Kościół ten podlegał klasztorowi kanoników regularnych świętego Augustyna, który mieścił się na wrocławskim Piasku. W 1516 roku otrzymał kolejną prebendę, prepozyturę w podkrakowskiej miejscowości Ołtaszyn. W 1523 roku ustąpił z funkcji zarządcy prepozytury przy kościele Świętego Ducha, gdyż niesłusznie zarzucono mu niegospodarność, która miała doprowadzić do ruiny instytucji podlegającej jego zarządowi. Istnieje też opinia, że zarząd powierzonej mu fundacji zaniedbał z powodu zainteresowań historycznych.
Twórczość historyczna – kroniki i żywoty Benedykta z Poznania
Benedyktowi z Poznania przypisuje się autorstwo kilku dzieł historycznych pisanych w języku łacińskim, kronik i żywotów. Należą do nich Kroniki książąt śląskich z 1518 roku (Cronica ducum Silesie corrogata ex quodam libro monasterii Canonicorum Regularium sanctae Mariae in Glatz pragensis dioecesis), Historia świętego Wojciecha biskupa praskiego z 1518 roku (Historia sancti Adalberti episcopi pragensis) oraz Żywot biskupa krakowskiego świętego Stanisława (Vita divi Presulis Cracoviensis Stanislai) z 1520 roku, a także dwa żywoty Piotra Własta. Rękopisy wszystkich utworów przechowuje Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu (sygnatura IV F 168), Kronikę książąt śląskich także Biblioteka Kórnicka (sygnatura 184). To ostatnie dzieło wydano w przypisach do Kroniki książąt polskich (Chronica principum Poloniae, Monumenta Poloniae Historica III 489-576), jednego z głównych źródeł Benedykta z Poznania. Do odkrytych później dzieł Benedykta, które w odróżnieniu od odkrytych dawniej są zapewne jego dziełami oryginalnymi, należą traktat antyluterański, kontynuacja spisanego przez Jana Długosza katalogu biskupów wrocławskich oraz tablica synchroniczna papieży i cesarzy (w rękopisie watykańskim Chigi, sygnatura Q.II.51).
W swojej twórczości historycznej Benedykt z Poznania silnie akcentował związek Śląska z Polską. Antyniemieckie stanowisko Benedykta jest charakterystyczne dla duchowieństwa śląskiego XVI wieku. W czasach husytyzmu i rodzącego się luteranizmu zajmował postawę nieprzejednanie antyheretycką. Dawniejsza historiografia przypisywała jego kronikom znaczną wartość, według nowszych badań mają one jednak charakter kompilatorski. Źródłami Benedykta były głównie kroniki Jana Długosza oraz Kronika książąt polskich.