Barakan

Barakan – zwłaszcza w kulturze staropolskiej: tkanina wełniana lub półwełniana na osnowie jedwabnej (także z sierści wielbłądziej, a nawet koziej), rzadziej bawełnianej. Podobny charakter miał drogiet. Charakteryzowała się dużą masą oraz błyszczącą, gładką powierzchnią. Tkana była splotem atłasowym. Charakterystyczna dla strojów zamożniejszego mieszczaństwa polskiego.

Barakany – historia i zastosowanie

Barakany importowano do Polski z Zachodu. Produkowano je od średniowiecza, przede wszystkim w Niderlandach. W języku polskim termin notowany jest jednak późno, od pierwszej połowy XVIII wieku (około 1730). W XVIII wieku barakanów używano w Polsce do wyrobu spódnic i sukni kobiecych (przeznaczonych raczej dla mieszczanek, niż szlachcianek) oraz letnich ubrań męskich. Były to tkaniny stosunkowo kosztowne, nieznacznie przewyższające ceną tkaniny zbliżone użytkowo, takie jak bombazyn i saja, mniej jednak, niż akasamity. Stroje mieszczańskie z barakanów były bogato zdobione, zwłaszcza dekoracyjnymi guzikami.

Barakan: uwagi językowe

Słowo pochodzi z języka włoskiego – barracano. Do języka włoskiego dotarło z języka arabskiego. Podobnie formy wyrazu w języku angielskim: baracan lub barracan. Pierwotnie prawdopodobnie słowo arabskie (barrakan).

W języku staropolskim słowo występowało także w formie burakan, spotyka się również zapisy barakin, barakat i barak. Podobny charakter ma barszan, który zawsze stanowił tkaninę półwełnianą. Zupełnie odmienną tkaniną był natomiast barchan, zazwyczaj lniano-bawełniany. Etymologie wszystkich tych słów są jednak zbliżone, dwa ostatnie dotarły jednak do języka polskiego nie przez włoski, ale przez niemiecki i łacinę.