Akcent wyrazów złożonych

Akcent wyrazów złożonych w języku polskim – od akcentu wielosylabowych wyrazów prostych różni się umiejscowieniem akcentu pobocznego. Akcent poboczny umiejscowiony jest jednak przy tym różnie w wyrazach złożonych z członem jednosylabowym i w wyrazach złożonych z członem wielosylabowym. Normalnie akcent poboczny pada w języku polskim na pierwszą sylabę wyrazu – wyrazy złożone z członem wielowyrazowym stanowią wyjątek, wyrazy złożone z członem jednosylabowym stosują się do reguły ogólnej. Zobacz też: akcent wyrazowy.


Wyrazy złożone z drugim członem niejednosylabowym oprócz akcentu głównego paroksytonicznego (na drugiej sylabie od końca, zobacz akcent główny, akcent paroksytoniczny) mają także taki akcent poboczny, który pada na drugą od końca sylabę pierwszego członu złożenia. Przykłady: obrazoburstwo, powieściopisarz, szarobłękitny, wysokoodporny.

Wyrazy złożone z drugim członem jednosylabowym mają akcent poboczny, który pada na tej samej sylabie, co w wielosylabowych wyrazach prostych. Nie różnią się więc sposobem akcentowania od wielosylabowych wyrazów prostych, akcent poboczny pada tu, jak zwykle w języku polskim, na pierwszą sylabę. Przykłady: wysokościomierz, dalekowidz.

Zobacz też: wyrazy nieakcentowane w języku polskim (rozdział artykułu Atona), gdzie omówione jest także prawidłowe akcentowanie enklityk zapisywanych w języku polskim łącznie z wyrazem akcentowanym (typu czterysta, mieliście).


Tagi
Encyklopedia językoznawstwa ogólnego

Dodaj komentarz