Aeropittura

Aeropittura, także w formie aeropiktura – kierunek w malarstwie XX wieku, propagowany przez futurystów włoskich. Termin określa także pewien typowy dla niego zespół technik malarskich i założeń teoretycznych, obejmujących przedstawianie zmiennych, ruchomych pejzaży tak jak w czasie lotu samolotem.

Historia i przedstawiciele ruchu

W 1929 roku  opublikowany został manifest Manifesto della aeropittura, stanowiący podbudowę teoretyczną ruchu. W 1931 roku odbyła się w Rzymie pierwsza wspólna wystawa dzieł reprezentujących założenia teoretyczne ruchu – szczyt jego rozwoju przypada na lata 30., jego początki są jednak wcześniejsze, wiążą się z powieścią “ojca futuryzmu” Filippo Tommaso Marinettiego Le monoplan du Pape (L’aeroplano del Papa) z 1912 roku. Główni przedstawiciele kierunku to Gerardo Dottori (1884-1997), Luigi Colombo (znany szerzej pod pseudnonimem Fillìa, 1904-1936), Tato właściwie Guglielmo Sansoni, 1896-1974), Giacomo Balla (1871-1958), Fortunato Depero (1892-1960) – który jednak nie podzielał wielu poglądów przedstawicieli kierunku, Enrico Prampolini (1894-1956).

Aeropittura: charakterystyka i założenia programowe

Malarstwo to cechowała przede wszystkim fascynacja ruchem, powietrzem, lotem i lotnictwem. Fascynacja lotnictwem wiązała się z ogólnym zainteresowaniem, które futuryści żywili wobec techniki świata współczesnego. Lotnictwo dawało malarstwu nowe możliwości wyrazu – umożliwiając ogląd świata “z lotu ptaka”. Perspektywa z lotu ptaka i zmienne punkty spojrzenia stosowane była przede wszystkim w celu uzyskania efektu ruchu. Elementy pejzażu (oglądanego z okien samolotu) przedstawiane były jako abstrakcyjne, syntetyczne układy figur geometrycznych – aeropittura wykazywała wiele podobieństw do sztuki abstrakcyjnej swoich czasów. Częstym motywem były także same samoloty.

Linki zewnętrzne: Manifest aeropiktury (w języku włoskim, plik pdf).

Zobacz też: aer w filozofii.