Bukietera

Bukietera – w sztuce dekoracyjnej: rodzaj ozdobnego wazonu, naczynie do kwiatów ciętych, flakon na kwiaty z szeregiem kielichowatych otworów. Od innych wazonów bukietera różni się tym, że zaopatrzona jest w tulejki – wydłużone rurki lub inne otwory do wkładania pojedynczych łodyg. Znana tak w europejskiej sztuce dekoracyjnej, jak i na Dalekim Wschodzie (bukietera orientalna). Odmianą bukietery jest przeznaczona na tulipany tulipaniera – występująca szczególnie często ze względu na delikatność i nietrwałość łodyg tulipanów.


Słowo pochodzi z języka francuskiego – bouquetier, “niewielki wazonik”.

Bukietera - tulipaniera. Duży wazon ceramiczny z otworami na pojedyncze kwiaty cięte
Włoska bukietera (tulipaniera) ceramiczna z początku XIX wieku.

Wazon bukietera – główne formy w Europie i w Azji. Tulipaniera

Zastosowanie w wazonie otworów na pojedyncze łodygi przyczynia się do przedłużenia świeżości kwiatów ciętych – dzięki temu łodygi kwiatów nie stykają się ze sobą. Otwory te mogą być umieszczone wewnątrz kielicha wazonu, bardziej charakterystyczne są jednak bukietery, w których stanowią one osobne wypustki. Często wypustki te przybierają postać stylizowanych kielichów kwiatowych, które wystają nie z korpusu wazony, ale z jego pokrywy. Zdarzają się również bukietery wielokielichowe, stanowiące układ połączonych ze sobą wazonów – rozwiązanie takie pozwala na ciekawą ekspozycję pojedynczych kwiatów ciętych.

W XVII wieku bukietery wykonywano z cennych materiałów, przede wszystkim ze srebra oraz z kryształu górskiego, ale także z ceramiki. Wyrabiano je zwłaszcza w Delft, głównym ośrodku wytwarzania ceramiki w Holandii. Odmianą bukietery jest tulipaniera – bukietery na tulipany stosowano szczególnie często, gdyż są to kwiaty bardzo wrażliwe na uszkodzenia, z których rzadko komponuje się bukiety mieszane. Produkcja tulipanier w holenderskim Delft wiązała się z panującą w tym kraju modą na tulipany (“tulipanomania”).

Wazony takie rozpowszechniły się znacznie w XVIII i XIX wieku – wykonywano je wtedy z porcelany lub fajansu. Szczególnie popularne stały się w sztuce dekoracyjnej Anglii.

Podobne rozwiązania stosowano w sztuce dekoracyjnej Dalekiego Wschodu, np. w ceramice chińskiej. Najczęściej wytwarzano w niej pojedyncze wazoniki z kamienia na wspólnych podstawach ażurowych, o dekoracyjnych formach rzeźbiarskich, umieszczone na różnej wysokości. Często stosowano miękki kamień mydlany (steatyt), z którego łatwo tworzyć ażurowe dekoracje rzeźbiarskie. Na Dalekim Wschodzie produkowano jednak również bukietery porcelanowe, często sprowadzane do Europy.


Tagi
Encyklopedia sztuk pięknychLeksykon języka francuskiego

Dodaj komentarz