Bezokolicznik w dialektach

Bezokolicznik w dialektach języka polskiego – bezokolicznik nie wykazuje w dialektach języka polskiego znaczących różnic w stosunku do bezokolicznika w języku ogólnonarodowym. Podstawową różnicą jest to, że na znacznych obszarach Polski wschodniej i północnej wyrównaniu uległy bezokoliczniki na –ę, –isz. Na wzór bezokoliczników typu mówić, nosić panują więc na tych obszarach Polski formy typu widzić, słyszyć, leżyć, cierpić.

W niektórych gwarach języka polskiego (wymarła śląska gwara chwalimska, w małym zakresie także niektóre okolice górskie Śląska i Małopolski) zwyczajny formant bezokolicznika –ć zastępuje formant –j. Zamiast brać, pisać, myć, nosić istnieją w tych gwarach formy bezokolicznika typu braj, pisaj, myj, nosij.

Istnieje różnorodność w częstości występowania form czasu przyszłego z bezokolicznikiem i imiesłowem w dialektach języka polskiego – porównaj czas przyszły w dialektach. Zobacz też: akcent w dialektach.