Audiowizualność

Audiowizualność – kategoria estetyczna, semiotyczna i antropologiczna. Służy ona do opisu dominującego od drugiej połowy XX wieku sposobu artykulacji kultury – kultura, w której dominują techniki i praktyki audiowizualne określana jest terminem kultura audiowizualna. W kulturze tej występuje współzależność i wzajemne dopełnianie się warstwy wizualnej (odbieranej wzrokiem) i warstwy audialnej (odbieranej słuchem) – w przekazach (tekstach kultury) stanowiących swoiście zespoloną całość znaczeniową.

Zobacz też: środki audiowizualne (pojęcie występujące przede wszystkim w dydaktyce).

Szczególną rolę w kształtowaniu się współczesnej kultury audiowizualnej odegrały film dźwiękowy i telewizja. Środki te zmuszają do jednoczesnego odbioru aspektu audialnego i wizualnego, przez co staje się on nie tylko bardziej złożony, ale też integralny, odmienny od tradycyjnych form przekazu pozasłownego. W odbiorcach przekazów wykształcić musiała się także nowa kompetencja, kompetencja audiowizualna, umożliwiająca całościowy odbiór przekazu. Proces korelacji obu aspektów reguluje więc integralny mechanizm nadawczo-odbiorczy, który Maryla Hopfinger określa terminem “syndrom audiowizualny”. Mechanizm ten nastawiony jest na łączne wydobywanie znaczeń zawartych w warstwie dźwiękowej i wizualnej przekazu.

Literatura przedmiotu:

• Maryla Hopfinger, Kultura współczesna – audiowizualność, seria “Biblioteka Myśli Współczesnej”, Państwowy Instytut Wydawniczy 1984.