Agostino Carracci

Agostino Carracci (1557-1602) – włoski rytownik i malarz wczesnego baroku. Jego młodszym bratem był Annibale Carracci, a kuzynem Ludovico Carracci – ich wspólnym dziełem była Accademia degli Incamminatti (Akademia Carraccich) i związana z nią reforma sztuki włoskiej.


Agostino Carracci – biografia i twórczość

Urodził się w Bolonii 16 sierpnia 1557 roku. Agostino Carracci znany jest przede wszystkim jako rytownik, jego znaczenie w dziejach sztuki jest przy tym mniejsze, niż jego sławnego młodszego brata. Obu braci, synów krawca, do zajęcia się sztuką zachęcił starszy kuzyn Ludovico. Agostino Carracci był aktywny także jako malarz, jego malarstwo cechuje nacisk na ruch, częste są ekstatyczne gesty postaci. W Akademii Carraccich działał jeden z wiodących dydaktyków sztuk pięknych swoich czasów oraz jako teoretyk sztuki – propagując klasycyzujący, akademicki eklektyzm Akademii Carraccich. Jego życie i przebieg kariery są przy tym stosunkowo słabo udokumentowane. Tworzył miedzioryty według dzieł dawnych mistrzów (np. rycina na podstawie Ucieczki Eneasza z Troi Federica Barocciego, temat z Eneidy). Były one szeroko znane w całej Europie, wysoko cenił je np. Rembrandt.

Wiemy o jego podróżach do Wenecji w 1580 i 1582 roku – były one bardzo istotne dla uformowania się estetyki Carraccich, która ceniła dawne malarstwo weneckie, w szczególności Tycjana. W czasie podróży do Wenecji Agostino Carracci tworzył grafiki i rysunki zgromadzonych tam dzieł sztuki, przerysy obrazów Tycjana i Veronese. Być może miał okazję poznać Tintoretta i Veronese osobiście (malarze ci wywarli duży wpływ na jego twórczość). W 1588 podobną i jeszcze bardziej brzemienną w skutki podróż odbył Annibale Carracci. Do przeniesienia języka malarstwa weneckiego do Bolonii przyczynił się jednak głównie właśnie Agostino. Wraz z krewniakami odbywał też podróże w okolice Bolonii, studiując dzieła sztuki (freski Correggia w katedrze w Parmie, Madonna Sykstyńska Rafaela w Piacenzy).

Około 1598 roku podążył za bratem do Rzymu, by wspomagać go w malowaniu fresków. Czynił tak już w Bolonii, gdzie w lokalnych pałacach i domach powstało kilka wczesnych fresków Carraccich. Słynne freski w Palazzo Farnese są więc po części jego dziełem – trudno określić, w jakim zakresie, najczęściej przypisuje mu się jednak namalowanie Aurory, Galatei i Kefalosa. Kłótnie i nieporozumienia z bratem sprawiły jednak, że opuścił Rzym. Przeniósł się do Parmy na zaproszenie księcia Ranuccio I Farnese, gdzie pracował do śmierci w 1602 roku, tworząc tam od ok. 1600 roku freski w jednym z pokojów w Palazzo del Giardino. Zmarł jednak przed ukończeniem tego dzieła. W Parmie jego uczniem był Sisto Badalocchio.

Najbardziej znany obraz Agostino Carracciego to Ostatnia komunia św. Hieronima (ok, 1592-1593, Bolonia, Pinacoteca Nazionale), szeroko podziwiany przez współczesnych. Ze względu na nietypowość tematu duże zainteresowanie wzbudzał obraz Arrigo Włochacz, Pietro Szaleniec i Amon Karzeł (ok. 1598-1600, Neapol, Museo Cappodimonte) – przedstawia on karła, inne przedziwne postacie oraz egzotyczne zwierzęta. Są to prawdziwe postacie które żyły na dworze kardynała Odoardo Farnese, przy czym życie dworskie epoki lubowało się w takich osobliwościach. Tworzył również portrety oraz obrazy religijne (Adoracja pasterzy, 1582). Był także twórcą ilustracji o charakterze erotycznym (seria I Modi), towarzyszących utworom Pietro Aretino – ich autorstwo jest jednak niepewne.

Zmarł w Parmie 23 lutego 1602 roku. Jego nieślubnym synem był znany malarz Antonio Marciale Carracci (1583-1618), którego matką była wenecka kurtyzana, z którą Agostino Carracci zadał się w czasie podróży do Wenecji. Agostino uczył się w Akademii Carraccich i zyskał dość dużą sławę (członek Accademia di San Luca).


Tagi
Encyklopedia pedagogikiEncyklopedia sztuk pięknych

Dodaj komentarz